Drieëntwintigste stonden we na twee kwalificatiereeksen. Slechts negentien teams gingen door. Alle gewicht rustte op de schouders van Jeremy Van Horebeek. En Jeremy stelde niet teleur. Startte niet bijster goed, maar ging gedreven te werk op zijn factory Yamaha. De moeilijkste obstakels waren Jeremy Seewer en Alessandro Lupino. Eens die twee opgeruimd zat Jerre derde. Te ver achter de twee kopmannen, en meer was ook niet meer nodig, om Glenn Coldenhoff en Justin Barcia tot de orde te roepen. De kwalificatie was een feit. Na de twee pechreeksen van tevoren, speelde de plaats eigenlijk niet zo'n rol meer. Of toch. Toen we achteraf de stand bekeken hadden we eigenlijk ook bet elfde kunnen worden. De wedstrijd: Max Nagl genoot even van sterrenstatus, tot zijn TM zag afslaan. Glenn Coldenhoff kreeg de leding cadeau. De aanvallen van Barcia pareerde hij spelenderwijs, zelfs zonder bril. Maar mijn zucht van oplichting toen Van Horebeeck als derde binnen liep, moet hoorbaar zijn geweest van Arendonk tot Michigan. We zijn er morgen bij, en meer pech lijkt me niet meer mogelijk. Dus het kan weer alle kanten op. Maar wat zijn die Hollanders verdomme sterk.