MX World

08/10/2018 09:55 - geplaatst door Stingray

Het gebeurt niet gemakkelijk dat ik naar een blanco blad moet staren. Toch heeft het een poos geduurd eer ik aan de slag ging over de MXoN in Red Bud, Buchanan. Was het een grand cru? Naar zuiver sportieve duels zeker niet. Te weinig echte duels gezien. Was het dan geen grand cru. Welnee het was er wel een. Al was het maar om de dramatiek die over het ganse weekeinde ging.

Onder Thor geen verslag - u heeft immers allemaal gekeken - maar mijn indrukken over drie reeksen. Is dat objectief? Neen, maar wel ons eerlijk gedacht.

Frankrijk wint zijn vijfde MXoN op een rij. Dat staat voor eeuwig in de tabellen. Het was geen gemakkelijke zege, maar ze is vast en zeker verdiend. En, het zijn de piloten van het 'oude' continent die de basis legden. Want zeg nu eerlijk: Ferrandis, daar hadden we echt wel meer van verwacht. Gauthier Paulin reed veruit zijn beste wedstrijd van het seizoen, zeker in de slotreeks toen hij de duels met zijn rechtstreekse rivalen won en er zo voor zorgde dat de buit veilig binnen was. Ook Jordi Tixier, het zesde wiel aan de Franse wagen deed véél meer dan we van hem verwachten. Al viel hij uit in zijn eerste reeks.

Italië werd tweede. Daar zullen ze blij/verdrietig over zijn. Want Caïroli  lukte de holeshot in de eerste proef. Dat hij Herlings zou verslaan kwam niet bij hem op. Maar Toon viel, reed een indrukwekkende remonte en werd nog zesde. Stel: een tweede plaats achter Helrings en Italië won de MXoN. Want eerder had Michele Cervellin mij en wellicht ook iedereen verbaasd met solide wedstrijden. En het beste moest nog komen toen Caïroli de derde plaats van Alessandro Lupino netjes afschermde. Meer konden ze niet doen, tot een superieure Paulin hen de nekslag toe diende.

Brons. Nederland. Grote favoriet. Kom, we moeten daar niet zeikerig over doen. Nederland wint alle reeksen. Het was geweten dat Calvin Vlaanderen de zwakste schakel zou zijn. Elk team heeft er zo eentje. Maar het noodlot dat Vlaanderen trof bleek fataal voor de oranje boys. Op de sociale media wemelde het vandaag  van de goedbedoelde commentaren op Vlaanderen. Hij had dit, ze moesten zus, misschien was het beter dat...… Allemaal praat na de vaak jongens. De gezondheid van Vlaanderen primeert op eender welke trofee, punt aan de lijn. Maar het blijft wel een unieke gemiste kans. Nederland was zo sterk, maar het fatum besliste anders. Herlings won , ondanks een slippertje zijn eerste reeks. Met de vingers in de neus. Het was prachtig om zien hoe hij in de finale meteen  ging bufferen voor Glenn Coldenhoff. Coldenhoff die ook - by far - zijn beste van het seizoen reed. Ik ben er zeker van dat Herlings die tweede reeks had kunnen winnen. Maar het siert de wereldkampioen dat hij echt in functie reed van Coldenhoffs' zege. Enig minpuntje. Coldenhoff was bij het interview niet eens zeker dat ze nog konden winnen. Fout geïnformeerd. Zou kunnen want tijdens onze uitzending kregen we een lawine aan reacties dat het over en out was voor Nederland. Niet dus, het is eenvoudig: vijf resultaten tellen. En zo werd Nederland oververdiend derde.

Australie finsihte als vierde. Dat was geheel en al te danken aan Hunter Lawrence. Wie op een MX2-motor mee draait met de grote jongens, is een klasbak. Of anders moeten we de eeuwige discussie over het grote verschil tussen MXGP enMX2 maar eens opbergen. Zie ook Prado en Watson die allemaal in de front starten en bleven. Jammer dat we Hunter kwijt zijn aan de Amerikanen, want die had het Prado in 2019 moeilijk kunnen maken.

Groot-Brittannië werd vijfde. Bezie dit als een collectief sterke rit van Tommy Searle en Ben Watson. Misschien was Max Anstie wel de snelste van de drie, maar de rosse  maakte onderweg te veel mee.

En dan het thuisland. Op een circuit dat ze zowaar als hun heilige Graal beschouwen, waar ze lyrisch over doen. Ze zullen nu wel een noot of -tig lager zingen. Want de Amerikanen werden op alle fronten overklast. Op geen enkel ogenblik hebben ze indruk op mij gemaakt. Op Red Bud werd duidelijk dat de pandoering die ze vorig jaar één maal kregen op Iron Man, van een Hollandse knaap, helemaal terecht was. Sorry Eli, Aaron en Justin, jullie vielen me dik tegen...… jullie blufpoker werkte niet op Red Bud.

En dan kwamen wij, de Belgen. Zaterdag lepelde Van Horebeek ons nog netjes in de hoofdtabel. Met slechte startplaatsen waren de vooruitzichten niet zo best. Maar kom, we dachten dat we zaterdag al voldoende pech hadden gekend. Helaas...… Clement was er niet bij in de eerste start. Hij reed een sterke koers van de veertiende naar de vijfde plaats. Geerts reed constant in het middenveld, verloor een paar plaatsen en won er dan weer enkele terug.  Dertiende werd Jago, missie volbracht. In de tweede manche kon Van Horebeek een negende plaats verruilen voor een zesde. Jago startte iets minder goed,  maar stelselmatig  schoof hij op naar de zestiende plaats. Dan moest hij toch inleveren om achttiende te worden. Bij de voorlopige afrekening kwamen we verrassend als tweede te voorschijn in de tussenstand. Wel in de wetenschap dat er nog een derde reeks moest volgen. Met daarin Desalle en Van Horebeek hoopten we toch op een top vijf, top tien. Helaas, de slotreeks heeft de verwachtingen niet ingelost. Na een ronde kwam Van Horebeek als dertiende door. Desalle na een val in de start pas als zevenentwintigste. Dan weet je dat de boeken dicht gaan. Toch hoopte we stiekem op een vierde plaats na enkele ronden. Het zou toch zomaar moeten kunnen dat Van Horebeek toch een vijftal plaatsen zou kunne goedmaken. De wedstrijd vorderde en ook Desalle leek van het schrapresultaat af te komen. Mara op de negentiende plaats stokte Panda's tempo. Het ging van kwaad naar erger. Desalle viel en werd helemaal terug geslagen. Terwijl Van Horebeek anoniem elfde werd wegens valpartijen van Michell Evans en Harri Kullas. De zevende plaats is voor mij persoonlijk teleurstellend. Had beter gemoeten/gekund. 

Tot slot enkele randbemerkingen. Ondanks de regen was het circuit perfect berijdbaar. Wie daar anders over denk koopt maar een motor met slicks er onder.

We zagen een heerlijke Jorge Prado Garcia heel lang mee gaan. Zelfs Butron deed het nog redelijk. Voor de Duitsers was het al naar de kloten na de eerste reeks. Zowel Roczen als Jacobi vielen zwaar tegen, weliswaar door omstandigheden. Een betere Max Nagl schitterde zelfs in de slotreeks, ook Roczen ging nu redelijk mee. Maar het kalf was eerder al verdronken.

Red Bud is dood, leve Assen en Ernée (2020).