04/08/2014 11:17 - geplaatst door Marcel Dirks
Neen, dit gaat niet over de LP (CD) van Queen uit 1976, noch over de film van de Marx-Brothers uit 1937. Waar gaat het dan wel over? Wel, we waren dit weekeinde zeer betrokken bij de GP van Limburg. Daarom kregen we van Eric ook een blauw bandje. Als je dat om hebt mag je zowat overal binnen. Ondanks het feit dat we heel weinig vrije tijd hadden, liepen we, bij nader inzien, toch heel wat mensen tegen het lijf. Wie, en soms ook wat en waarover, u leest het door op…. U weet het ondertussen al wel.
De Stakke. Ik ken zijn echte naam niet. Hoeft niet. De Stakke is de man van het geluid. Eigenlijk oud genoeg om van het pensioen te genieten, geeft hij toch alles om Lommel van geluid te voorzien. Voor mij zelf een top-installatie. Iets mis met micro, of kabeltje of in-ear? Een SMS en de zaak wordt ASAP in orde gebracht. De madam in de crewtent. Ook hier weer, ik ken haar van ziens, maar niet bij naam. Zondag lekker ontbeten (ook met dank aan de andere keukenmeiden) met spek en ei. Remi, mijn rechterhand stak een tray water onder de arm, en voor de nodige suikers ook wat normale frisdrank. Howla, een fles mee naar buiten nemen dat mocht niet. Remi expliceerde dat het voor de speaker was. Met een brede glimlacht mocht de Pepsi toch mee. En haar eerste vraag bij de middagpauze was of we nog genoeg hadden. De onzichtbaren. Niemand heeft hen gezien. Zelf hebben ze wellicht nauwelijks of geen cross gezien. Sonja, Ann, Jo, ik noem er drie die ik ken. Samen met hun collega’s bemanden ze de Welcome of wedstrijdsecretariaat. Drie miljoen vragen, terechte of klinkklare nonsens, kregen ze te verwerken. En overal gaven ze een antwoord op. Niet dat iedereen zo maar gelijk kreeg. Maar een gerechtvaardigde vraag kreeg een correct antwoord. Voor mij zijn deze mensen de ruggengraat van dergelijk evenement. De bazin van de Skybox. Naam onbekend. Rijzig, blond en wellicht karakterieel de gelijke van Maggie Tatcher. Haar mannelijke ondergeschikten deden al wat in hun vermogen lag om mij te helpen. Maar toen kwam dus de madam die de baas was over de skybox. Neen, mijn aktetas mocht niet op tafel staan. Neen, mijn microfoon en documentatie mocht niet op tafel liggen. Neen, mijn flesje water mocht niet onbeheerd op tafel staan. Streng zeg. Maar eerlijk is eerlijk ze had, tot in de laatste tien minuten de zaak goed in de hand. Maar met de hoosbui raakte ze even in paniek toen iedereen kwam schuilen. Was het een feeks? Neen natuurlijk niet, gewoon streng. Ze ontdooide naarmate het later werd. En ja, net voor de huldiging opende en sloot ze voor mij speciaal het poortje naar het podium. Met een glimlach. Davy Dousselaere. De naam zegde me wel iets. Gecrosst bij MCLB en BMB. Maar nu een grote pief bij Honda. Hij is ook verantwoordelijk voor het EMX150 kampioenschap op Honda. Vriendelijke vent met open blik. Volgend seizoen gaan ze iets speciaals doen. Maar hij mag nog niet zeggen wat. Roger Harvey. De grote man bij HRC. Ik ken hem eigenlijk via zijn zoon Steve Harvey, een van de grote bazen bij AMCA, zeg maar de grootste amateurbond in Groot-Brittannië. Liet niet in zijn kaarten kijken voor 2015. Alles was geregeld, maar de manen uit Nippon zullen wel zeggen wanneer dat bekend gemaakt wordt. Steve Dixon De baas van Bike it Yamaha Cosworth. Vorig seizoen kon hij Dean Ferris niet houden. Dit jaar ging het de mist in met Max Anstie en de Yamaha MX2-motoren. Maar zondag was hij een gelukkig man. “Ik ben zo blij dat we na alle problemen zijn blijven voort doen om oplossingen te vinden. Max bewijst hier vandaag dat het allemaal niet vergeefs was.” Jacky, Louis en Kay en Joël en hun catering. Werken op een GP betekent ook zowat nul komma nul tijd om je te verzorgen. Geen tijd om fatsoenlijk te eten. Een dieet van snacks, Monster en andere Energy drankjes, gauw een boterham, schrokken en gauw inslikken…… Dus een telefoontje naar het JM-Wilvo-Nestaan Husqvarna Factory team. Of we zondag langs mochten komen voor een deftig maal. Geregeld dus, met de boodschap van “Als het heel druk is, kruip dan maar voor…..” Dat was dus niet nodig. Maar dat kleine halfuurtje relatieve rust, een ferme portie varkensgebraad, groentjes en aardappelgratin, het hielp ons echt om de laatste reeksen door te komen. Dank u. Max Anstie. MX2-piloot bij Bike-It Yamah Cosworth. Na straffe uitspraken in het begin van het seizoen zowat uitgelachen door de hele MX-wereld. Maar wij kennen Max al lang. En gisteren na de schitterende GP-zege, nam hij tijd voor ons. Ja, hij was ons eerste interview inMarkelo, als snotapeke, nog niet vergeten. Hij herinnerde zich nog perfect wat er gebeurd was toen hij op het podium mijn microfoon vroeg om al zijn helpers te bedanken. En toen hij de zege opdroeg aan zijn “granddad in heaven” hield hij het niet meer droog. Ik ook niet……. Sorry. De ‘speciale’ helpers. Komt Eric Geboers met een kransje helpers op de Skybox aan. Deze is in principe voorbehouden voor de sponsors van Youthstream en slechts zeer exclusief toegankelijk. Begrijpelijk, want daar is champagne en snacks met alles erop en eraan. Eric: “Dit zijn kansarme jongeren uit een instelling van Leopoldsburg. Ik heb hen gevraagd om hier te komen helpen bij het proper maken van de omloop. Tijdens en na de wedstrijd. Ik kan hen vandaag al belonen, met een bezoekje aan de Skybox. De mentor van de jongeren wilde eerst niet voor de micro. Toen dat toch lukte vertelde hij dat hij zo blij was met deze invitatie. Het is een rare maar zeer zinvolle taak voor mijn jongens. Ik ben blij dat zij dit mogen mee maken. En hij hield het niet droog, en wij ook weer niet. Honderden impressies. Hans, trots op de reekszege van Nick. De crew van Youthstream, ze kennen me ondertussen en altijd een glimlach of stevige handdruk. De verantwoordelijke voor de huldiging – alles moet just-in-time gebeuren. De lieve Oosters uitziende helpster die mij toch nog een flesje fris water kon bezorgen. De pistecommissaris die mij hielp over steken. Gino, die de foto maakte waarom ik vroeg. Guy, opnieuw in de weer om de motorcross te redden. De technische ploeg van de BMB, die mij – alweer – het laatste flesje water gaven dat ze nog hadden. Marcel, met het lang verwachte pakketje. De dame van Fox, die mij persoonlijk kwam vertellen wat ik nog te verwachten had. Ondanks het feit dat de gunst zuiver van henzelf kwam, begon ze zich te verontschuldigen voor de vertraging. We hebben gezegd dat dit echt niet hoefde. En Bart, Peter, en wellicht nog honderd anderen die we hebben begroet, de hand geschud, geknikt. En als we iemand negeerden, dan is het omdat we U niet hebben opgemerkt. Toch straf. Van de ene kant is zo’n weekend een smalle tunnel, maar bij nader inzien veel breder dan je dacht. Blij dat ik er bij was.
De Stakke. Ik ken zijn echte naam niet. Hoeft niet. De Stakke is de man van het geluid. Eigenlijk oud genoeg om van het pensioen te genieten, geeft hij toch alles om Lommel van geluid te voorzien. Voor mij zelf een top-installatie. Iets mis met micro, of kabeltje of in-ear? Een SMS en de zaak wordt ASAP in orde gebracht. De madam in de crewtent. Ook hier weer, ik ken haar van ziens, maar niet bij naam. Zondag lekker ontbeten (ook met dank aan de andere keukenmeiden) met spek en ei. Remi, mijn rechterhand stak een tray water onder de arm, en voor de nodige suikers ook wat normale frisdrank. Howla, een fles mee naar buiten nemen dat mocht niet. Remi expliceerde dat het voor de speaker was. Met een brede glimlacht mocht de Pepsi toch mee. En haar eerste vraag bij de middagpauze was of we nog genoeg hadden. De onzichtbaren. Niemand heeft hen gezien. Zelf hebben ze wellicht nauwelijks of geen cross gezien. Sonja, Ann, Jo, ik noem er drie die ik ken. Samen met hun collega’s bemanden ze de Welcome of wedstrijdsecretariaat. Drie miljoen vragen, terechte of klinkklare nonsens, kregen ze te verwerken. En overal gaven ze een antwoord op. Niet dat iedereen zo maar gelijk kreeg. Maar een gerechtvaardigde vraag kreeg een correct antwoord. Voor mij zijn deze mensen de ruggengraat van dergelijk evenement. De bazin van de Skybox. Naam onbekend. Rijzig, blond en wellicht karakterieel de gelijke van Maggie Tatcher. Haar mannelijke ondergeschikten deden al wat in hun vermogen lag om mij te helpen. Maar toen kwam dus de madam die de baas was over de skybox. Neen, mijn aktetas mocht niet op tafel staan. Neen, mijn microfoon en documentatie mocht niet op tafel liggen. Neen, mijn flesje water mocht niet onbeheerd op tafel staan. Streng zeg. Maar eerlijk is eerlijk ze had, tot in de laatste tien minuten de zaak goed in de hand. Maar met de hoosbui raakte ze even in paniek toen iedereen kwam schuilen. Was het een feeks? Neen natuurlijk niet, gewoon streng. Ze ontdooide naarmate het later werd. En ja, net voor de huldiging opende en sloot ze voor mij speciaal het poortje naar het podium. Met een glimlach. Davy Dousselaere. De naam zegde me wel iets. Gecrosst bij MCLB en BMB. Maar nu een grote pief bij Honda. Hij is ook verantwoordelijk voor het EMX150 kampioenschap op Honda. Vriendelijke vent met open blik. Volgend seizoen gaan ze iets speciaals doen. Maar hij mag nog niet zeggen wat. Roger Harvey. De grote man bij HRC. Ik ken hem eigenlijk via zijn zoon Steve Harvey, een van de grote bazen bij AMCA, zeg maar de grootste amateurbond in Groot-Brittannië. Liet niet in zijn kaarten kijken voor 2015. Alles was geregeld, maar de manen uit Nippon zullen wel zeggen wanneer dat bekend gemaakt wordt. Steve Dixon De baas van Bike it Yamaha Cosworth. Vorig seizoen kon hij Dean Ferris niet houden. Dit jaar ging het de mist in met Max Anstie en de Yamaha MX2-motoren. Maar zondag was hij een gelukkig man. “Ik ben zo blij dat we na alle problemen zijn blijven voort doen om oplossingen te vinden. Max bewijst hier vandaag dat het allemaal niet vergeefs was.” Jacky, Louis en Kay en Joël en hun catering. Werken op een GP betekent ook zowat nul komma nul tijd om je te verzorgen. Geen tijd om fatsoenlijk te eten. Een dieet van snacks, Monster en andere Energy drankjes, gauw een boterham, schrokken en gauw inslikken…… Dus een telefoontje naar het JM-Wilvo-Nestaan Husqvarna Factory team. Of we zondag langs mochten komen voor een deftig maal. Geregeld dus, met de boodschap van “Als het heel druk is, kruip dan maar voor…..” Dat was dus niet nodig. Maar dat kleine halfuurtje relatieve rust, een ferme portie varkensgebraad, groentjes en aardappelgratin, het hielp ons echt om de laatste reeksen door te komen. Dank u. Max Anstie. MX2-piloot bij Bike-It Yamah Cosworth. Na straffe uitspraken in het begin van het seizoen zowat uitgelachen door de hele MX-wereld. Maar wij kennen Max al lang. En gisteren na de schitterende GP-zege, nam hij tijd voor ons. Ja, hij was ons eerste interview inMarkelo, als snotapeke, nog niet vergeten. Hij herinnerde zich nog perfect wat er gebeurd was toen hij op het podium mijn microfoon vroeg om al zijn helpers te bedanken. En toen hij de zege opdroeg aan zijn “granddad in heaven” hield hij het niet meer droog. Ik ook niet……. Sorry. De ‘speciale’ helpers. Komt Eric Geboers met een kransje helpers op de Skybox aan. Deze is in principe voorbehouden voor de sponsors van Youthstream en slechts zeer exclusief toegankelijk. Begrijpelijk, want daar is champagne en snacks met alles erop en eraan. Eric: “Dit zijn kansarme jongeren uit een instelling van Leopoldsburg. Ik heb hen gevraagd om hier te komen helpen bij het proper maken van de omloop. Tijdens en na de wedstrijd. Ik kan hen vandaag al belonen, met een bezoekje aan de Skybox. De mentor van de jongeren wilde eerst niet voor de micro. Toen dat toch lukte vertelde hij dat hij zo blij was met deze invitatie. Het is een rare maar zeer zinvolle taak voor mijn jongens. Ik ben blij dat zij dit mogen mee maken. En hij hield het niet droog, en wij ook weer niet. Honderden impressies. Hans, trots op de reekszege van Nick. De crew van Youthstream, ze kennen me ondertussen en altijd een glimlach of stevige handdruk. De verantwoordelijke voor de huldiging – alles moet just-in-time gebeuren. De lieve Oosters uitziende helpster die mij toch nog een flesje fris water kon bezorgen. De pistecommissaris die mij hielp over steken. Gino, die de foto maakte waarom ik vroeg. Guy, opnieuw in de weer om de motorcross te redden. De technische ploeg van de BMB, die mij – alweer – het laatste flesje water gaven dat ze nog hadden. Marcel, met het lang verwachte pakketje. De dame van Fox, die mij persoonlijk kwam vertellen wat ik nog te verwachten had. Ondanks het feit dat de gunst zuiver van henzelf kwam, begon ze zich te verontschuldigen voor de vertraging. We hebben gezegd dat dit echt niet hoefde. En Bart, Peter, en wellicht nog honderd anderen die we hebben begroet, de hand geschud, geknikt. En als we iemand negeerden, dan is het omdat we U niet hebben opgemerkt. Toch straf. Van de ene kant is zo’n weekend een smalle tunnel, maar bij nader inzien veel breder dan je dacht. Blij dat ik er bij was.
