Er is heel veel oprechte belangstelling over de toestand van Joel Roelants. Joel blijkt over een hechte aanhang te beschikken, die zeer begaan is met zijn wel en wee. Zaterdag middag was er al een item over Joël op TV. Bij MX World hebben we de ambitie om volledig te zijn. Omdat wij toegang hebben tot bronnen, niet toegankelijk voor het grote publiek geven we hier een overzicht van wat recent in de gedrukte media verscheen. Bij sommige interviews weet ik niet of ik nu droevig moet zijn, of juist opgetogen met het aanstekelijke optimisme van een jonge man. Die ondanks alles met een vranke blik vooruit kijkt. Wij citeren uit krantenartikelen, dus we mogen niet het volledige stuk geven. Maar wel de essentie. Thor.

Citaten uit Het Nieuwsblad 7 juli 2014 – auteur Marc Klifman 'Joël, de schade aan je ruggenmerg is té ernstig. Het ziet ernaar uit dat je nooit meer zal kunnen lopen.' Toch blijft de jonge crosser vanop zijn ziekbed glimlachen. 'Ik ga een nieuw leven tegemoet. Zonder benen weliswaar. Maar met evenveel goesting.' 'Ik weiger medelijden', zegt hij resoluut. 'Nooit meer kunnen lopen in je leven ... Natuurlijk ben ik er een paar uur niet goed van geweest. Maar er zijn ergere dingen in het leven. Toen ik nog maar net in het ziekenhuis lag, zag ik mensen binnengebracht worden die schipperden tussen leven en dood. Of mensen die fysiek helemaal niets meer konden. Dát is pas erg.' Joël Roelants ligt alleen op een kamer in het ziekenhuis van het UZ Leuven in Pellenberg. Het is nog even voor bezoekuur als we hem opzoeken. Dat wilde de jonge motorcrosser liever, want hij wist dat er weer heel wat vrienden en familie op bezoek zouden komen. 'Veel van hen komen hier wenend binnen omdat ze het zo erg voor me vinden. Maar dan begin ik wat te zwanzen of mopjes te vertellen. Ik wil dat ze hier met een goed gevoel weer buiten gaan en dat lijkt voorlopig te lukken. Gisteren hebben we hier zodanig hard zitten lachen, dat ik 's avonds enorm veel pijn had in mijn borst. De lachspieren waren blijkbaar overwerkt.' 'Bij een dubbelsprong, geraakte ik niet over de tweede bult. Ik kwam tegen de flank van de bult terecht en vloog over mijn stuur, waardoor ik bijna in tweeën kraakte. Helaas kreeg ik daarna ook nog mijn Honda over me heen. De pijn die ik toen voelde, valt niet te beschrijven. Ik wist meteen hoe laat het was.' De crosser uit Grobbendonk brak twee ruggenwervels en verloor meteen het gevoel in zijn onderste ledematen. 'In Turijn werd ik een eerste keer geopereerd. Er waren acht bouten nodig om mijn rug te stabiliseren. In België moest ik een tweede operatie ondergaan. Daarna zouden de artsen kijken of er nog herstel mogelijk was. Maar mijn ruggenmerg is té zwaar aangetast, waardoor ik nog amper drie procent kans heb om ooit weer te kunnen lopen. Natuurlijk koester ik die hoop nog. Maar je moet realistisch zijn. Vier uur na die operatie heb ik beslist om de knop om te draaien. Ik ga een nieuw leven tegemoet. Zonder benen weliswaar, en niet meer op de motor. Maar wel in een rolstoel. Toch ben ik er honderd procent van overtuigd dat ik ook nu nog mooie jaren tegemoet ga.' Over het opbeurende bezoek van Marc Herremans: 'Misschien komt dat omdat wij beiden sportmannen zijn', zegt de jonge crosser. Het doet goed om een voorbeeld als Marc te hebben. Ik mocht hem ook alles vragen wat ik maar wou. Maar natuurlijk: revalideren moet ik wel in mijn eentje doen. Ik kan er nu alleen maar zelf voor zorgen dat ik zo snel mogelijk weer sterker word.' De verwachting is dat hij vier tot zes maanden in het ziekenhuis moet blijven om op krachten te komen. 'Ik moet leren plassen en wassen. Allemaal praktische toestanden, natuurlijk. Maar daarnaast moet ik ook opnieuw spieren krijgen. Want ik ben de voorbije weken heel wat afgevallen. En aangezien ik nu niets meer voel vanaf mijn borst tot beneden, moet ik enorm veel spiermassa in mijn schouders en armen zien terug te krijgen.' Roelants hoopt stiekem al binnen de vier maanden naar huis te kunnen gaan. Om bij zijn vriendin Michelle (24) te zijn, met wie hij net een eigen huis had gekocht. 'We zouden twee weken geleden samen verhuizen. Maar Michelle is er nu alleen moeten intrekken', zegt hij. 'De manier waarop zij met mijn ongeval omgaat, is ongelooflijk. Ze houdt zich enorm sterk en blijft net zo positief als ik. Even dachten we eraan het huis weer te verkopen. Maar ik ga bewijzen dat het kan, met deze verlamming leven. Dus is opgeven voor mij geen optie. Dat is het nooit geweest, en dat zal het ook nooit worden.'