We weten dat Marcel Hermans een wandelende encyclopedie is van de oldtimer crossers (ook van de moderne cross hoor). Daarom vroegen we hem of we zijn beschouwing over Joël Robert mochten over nemen. Wat hij doet, doet hij beter dan wij, en we zijn hem er ook dankbaar voor.

Een beeld van Joël onder Thor.

All credits: Marcel Hermans en Barbara Jonkman.

De foto is genomen in 2016 toen Marcel en zijn vriendin bij Joël op bezoek waren.

Wij werden op de hoogte gesteld met het overlijden van de Motocrossicoon en zesvoudig Wereldkampioen Jöel Robert uit België.
Robert werd enkele weken geleden getroffen door het Coronavirus en belandde hiervoor in het ziekenhuis. Hij werd toch weer ontslagen uit het ziekenhuis om thuis weer aan te sterken. Daar sloeg het noodlot toe en geraakte Robert enkele dagen later in een coma. Wederom werd Robert opgenomen in het ziekenhuis en werd er al snel voor zijn leven gevreesd.

Op 13 januari j.l. is Robert gestorven.

Robert mag gezien worden als een van de allergrootste Belgische piloten zowel binnen België als ver daarbuiten en genoot van een enorme schare aan fans wereldwijd. Robert reed wedstrijden over de gehele wereld van Rusland tot Amerika en overal waar je kunt bedenken in Europa. Hij werd op 24 november 1943 geboren in het Waalse plaatsje Grandrieu, op de grensstreek met Frankrijk.
Joël kreeg letterlijk met de paplepel de Motorsport op zijn bordje gepresenteerd, want ook zijn vader was een zeer geoefend motorrijder. Robert debuteerde in 1959 bij de Belgische Motorbond (BMB) in de 50cc klasse. Hij had graag al eerder willen beginnen met de actieve motocross, maar de strenge wetgeving binnen Wallonië weerhielden hem daarvan.

Vanaf 1961 reed Robert al bij de 250cc Inters met een Greeves.

Opvallend debuteerde Robert op Internationaal vlak in Nederland en wel in het Drentse plaatsje Dwingeloo, niet heel erg ver van Assen vandaan. Op tweede Pinksterdag, 22 mei 1961, stond Robert aan de start tijdens een Internationale 250cc motocross samen met de voormalige Europees Kampioen 250cc, de Duitser Fritz Betzelbacher en diens Maico team- en landgenoot Karl-Heinz Matthes en o.a. de Nederlanders Rudi Boom, Frits Selling en Jan van de Hoek. Betzelbacher had de dag eerder nog aan de start gestaan tijdens de wedstrijd om het Europees Kampioenschap 250cc Motocross in Praag/Sarka en de gehele nacht doorgereden om op tijd in Dwingeloo aan de start te staan.

Robert maakte min of meer ook voor de eerste keer kennis met het (Nederlandse) zand, maar reed zich al snel in de kijker.
In de eerste manche eindigde Robert met zijn Greeves binnen de top vijf, maar in de tweede manche viel hij uit met het bekende “zandvreten”. De motoren en filters waren daarin nog niet optimaal voorzien in die tijd.

Ook in 1962 reed Robert bij de 250cc Inters met een Greeves.

In 1963 komt Robert voor de eerste keer in de uitslagen voor met een Greeves en eindigt op de 28ste plaats in de eindstand om het Wereldkampioenschap 250cc Motocross. Maar Robert volbracht een lange dienstplicht als soldaat in het leger en kon daarom niet aan al de wedstrijden om het Wereldkampioenschap meedingen.

Robert werd nadien maar liefst zesmaal wereldkampioen in de 250cc klasse: in 1964, 1968, 1969, 1970, 1971 en 1972. Bovendien werd hij driemaal vice-Wereldkampioen in de 250cc klasse in 1965, 1966 en 1967. Zijn voornaamste concurrenten waren in die jaren Torsten Hallman, Victor Arbekov, Sylvain Geboers en Hakan Andersson. Vooral met zijn landgenoot Sylvain Geboers liepen de spanningen ooit zeer hoog op en waren de beide supportsgroepen niet altijd vriendelijk tegen elkaar.
In 1965 verbaasde Robert vriend en vijand door als regerend wereldkampioen in de 250cc klasse de wereldkampioen in de 500cc klasse, de Engelsman Jeff Smith, rechtstreeks te verslaan tijdens de eerste voorjaarsklassieker in Brands Hatch (GB).
Ook won Robert de bekende Motocross der Azen in Sint Anthonis tweemaal in 1965 en 1966 en versloeg vooral de gevestigde orde in de 500cc klasse zoals als Jeff Smith en de Zweden Rolf Tibblin en Sten Lundin.
Driemaal behaalde Robert de wereldtitels op het Tsjechische merk CZ om vervolgens op het zeer revolutionaire Japanse merk Suzuki de volgende drie Wereldtitels toe te voegen.
Robert behaalde liefst 50 Grand Prix zeges in de loop der jaren en staat daarmee nog steeds op een vijfde plaats op de ranglijst aller tijden voor wat betreft het aantal behaalde individuele Grand Prix zeges. Hij staat achter Stefan Everts, Antonio Cairoli, Jeffrey Herlings en Joël Smets, wiens voornaam ook vernoemd is naar Joël Robert.
Robert was ook meervoudig Belgisch kampioen bij de 250cc Inters, namelijk in 1963, 1964, 1966, 1972 en 1973.
Joël nam ook vijfmaal deel namens België met de Trofee des Nations (Landenwedstrijden voor motoren tot 250cc) en twaalfmaal met de Motocross des Nations (Landenwedstrijden voor motoren tot 500cc).
In de latere jaren was Robert nog lang teammanager voor het Belgische Team tijdens de Motocross des Nations en genoot zichtbaar van al deze successen.

Robert onderscheidde zich ten zeerste t.o.v. de andere coureurs. Mede door zijn uitzonderlijke talent en motorbeheersing behaalde hij zoveel overwinningen. Anderzijds liet Robert ook wel graag merken dat hij totaal niet aan een gestructureerde conditie werkte en er maar op los leefde. Drank, sigaretten en vrouwen gaven vaak de voorkeur.

In september 2014 was Joël Robert nog aanwezig tijdens de grootschalige Reünie Motocross der Azen in Sint Anthonis. Hij genoot van de aandacht van zijn mede-coureurs, maar vooral ook van het aanwezige publiek. Onder het genot van een biertje werden de herinneringen weer opgehaald. Robert overnachtte samen met zijn vrouw Josiane Marit, Sylvain Geboers en eega in Gasthoeve de Drompt in Elsendorp, waar beiden ook nog herinneringen hadden met de Interlands Nederland en België, georganiseerd door de Motorclub MAC Cristoffel uit Gemert. De volgende dag was Robert wederom aanwezig tijdens de Reünie en genoot wederom van de aandacht van het voltallige publiek.
Joël Robert heeft in zijn actieve motocrosscarrière zoveel duels uitgevochten met zijn collega-coureurs en zoveel overwinningen behaald.

In zijn latere leven heeft Robert veel moeten vechten voor zijn gezondheid, veel moeten incasseren met zijn gezondheid, maar ook met zijn privéleven. Robert leed aan een ernstige vorm van suikerziekte en was diabetes. In augustus 2016 waren we nog in de gelegenheid om Joël Robert thuis te ontmoeten en te interviewen (zie foto).

Joël Robert werd 77 jaar.
Mogen we zijn vrouw Josiane Marit, verdere familie en directe vrienden veel sterkte toewensen de komende tijd.
Graundrieu 24 november 1943 - Charleroi/Gilly 13 januari 2021†

R.I.P. Joël
Tekst en Foto: Marcel Hermans en Barbara Jonkman